امام خوبیها

بچه ها را که می دید، فکر و حواسش به سوی آن ها بال می کشید. اگر کنارش می آمدند، آن ها را با مهربانی تمام نوازش می کرد. به گونه هایشان گُل بوسه می نشاند و به آن ها هدیه می داد. خودش می گفت: «در نجف از حرم که برمی گشتم، بچه ها را با وجود این که کثیف بودند، خیلی دوست می داشتم.»

بچه ها هم تا امام را از دوردست می دیدند، دورش جمع می شدند. به او سلام می کردند و به عبایش دست می کشیدند. او مثل پدربزرگ ها عزیز و دوست داشتنی بود.

یک روز، یکی از نوه هایش، از پسرک خردسال خود حسین، پیشِ امام گِله کرد و از شیطنت هایش گفت. امام لبخند زد و با چهره ای پدرانه گفت:

«من حاضرم ثوابی را که تو از تحمّل شیطنت حسین می بری، با تمام ثواب عبادات خودم عوض کنم!»

نوه امام هاج و واج مانده بود که چه بگوید. آن همه بزرگی و گذشت برایش عجیب بود. آن روز، او دیگر چیزی نگفت. او می دانست امام آن قدر به بچه ها محبّت دارد که بزرگ ترین کار را می خواهد در حقشان انجام بدهد. همان پدربزرگ بی نظیری که یک بار گفته بود:

«با بچه ها رو راست باشید تا آن ها هم رو راست باشند. الگوی بچه ها پدر و مادر هستند. اگر با بچه درست رفتار کردید، بچه ها درست بار می آیند. هر حرفی که به بچه ها زدید، به آن عمل کنید.»